5. ஆலயம் தொழுதல் சாலவும் நன்று பகுதி 1

     

        ஆலயம் அல்லது கோவில் என்பது இறைவன் வாழும் வீடு. அதாவது கோ-இல் கோ-அரசன் இல்-இல்லம் என்று அழைக்கப்பட்டது அல்லது ஆலயம் ஆ-பசு(ஜீவன்/மனம்) லயம்-ஒருமுகப்படும் இடம் என்றும் அழைக்கப்படுகின்றது. இறைவன் எங்கும் இருக்கின்றான் என்பது அனைவரும் அறிந்த விசயம்தான். அப்படி எங்கும் இருக்கின்ற இறைவனுக்கு எதற்குக் கோவில் தேவைப்படுகின்றது.

உதாரணத்திற்காக நாம் ஒரு நாட்டில் ஒரு சிறு ஓலைக்குடிசை வீட்டில் வாழ்கின்றோம் என்று வைத்துக் கொள்வோம். நமது அழைப்பின்பேரின் அந்த நாட்டின் மன்னவனை நாம் அழைத்து அவன் நமது வீட்டிற்கு வந்தால் எப்படித் தங்கவைக்க முடியும். அதனால் அவனை வரவேற்று உபசரிக்க பொதுவான ஒரு இடம் தேவைப்படுகின்றது அவனது படைகள் இருக்கத் தனி இடமும் தேவைப்படுகின்றது. ஒரு நாட்டின் மன்னவனுக்கே இப்படியென்றால் இந்தப் பிரபஞ்சத்திற்கே மன்னவனுக்கு எப்படிப்பட்ட ஒரு இடமும் அமைப்பும் தேவைப்படும் அதை நம்மால் வீட்டில் ஏற்படுத்திக் கொடுக்க முடியுமா.

இப்படி நமது அன்பிற்காகக் கட்டுப்பட்டு வந்து நிற்கும் மன்னவன்/இறைவன் வாழும் இடம் கோவில்/ஆலயம் எனப்பட்டது. அனைத்துச் ஜீவன்களுக்கும் அரசனான அந்த இறைவனைச் சென்று வழிபட்டு தமது தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்துகொள்வதற்கு ஒரு உபாயமாகவே புறத்தில் ஆலயங்கள் அமைக்கப்பட்டன. இயற்கையாகவே இப்படி பூமியில் இறைவனின் அருள்பெருகி வழியக்கூடிய இடங்களைச் சித்தர்களும் முனிவர்களும் தமது ஞான திருஷ்டியால் தெரிந்து அன்றைய மன்னர்களின் துணைக்கொண்டு அங்கு ஆலயங்களை எழுப்பி இறைவனின் அருளொளியை மக்கள் அங்குச் சென்று தம்முள்பெருக்கி வாழ்வில் நலம்பெறுவதற்கு துணைச்செய்திருக் கின்றார்கள். அதனால் ஆலயங்கள் என்பதை ஒரு சக்திப்பெட்டகம் என்றால் மிகையாகாது.

இயற்கையாக எங்கும் இருக்கின்ற இறைவனை வாழ்த்தி வரவேற்று ஒரு இடத்தில் இருத்தி அவனுக்குச் சோடச உபசாரங்களைச் செய்து தங்கள் பிரார்த்தனைகளை முன்வைத்து தங்கள் கோரிக்கைகளை நிறைவேற்றித் தருமாறு இறைவனுக்கு ஒரு நிர்பந்தத்தை ஏற்படுத்தும் வழியாக ஆலயங்கள் அமைந்திருக்கின்றன. சூரியஒளி எங்கும் இருந்தாலும் அது நம்மீது பட்டால் பெரிதாக நமக்குப் பாதிப்பு ஏற்படுவதில்லை அதேசமயம் அதை ஒரு லென்சின்(குவியாடி)வழியாகச் செலுத்தி ஒரு இடத்தில் ஒருமுகப்படுத்தினால் அது சுட்டுப் பொசுக்கக்கூடிய மிகச்சக்திவாய்ந்த ஒளியாக மாறுவது போல. இறைச்சக்தியை ஈர்த்து ஓரிடத்தில் ஒருமுகப்படுத்திச் சேமித்து வைத்து அங்கு வருபவர்களுக்கு அதை விநியோகிக்கும் மையங்களாக ஆலயங்கள் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளன.

உண்மையில் ஆலயங்கள் இறைவனுக்குத் தேவைப்படுகின்றதோ இல்லையோ நமக்கு நிச்சயமாகத் தேவைப்படுகின்றது. அதனால்தான் அன்னியப் படையெடுப்பின்போது பல ஆலயங்கள் அழிக்கப்பட்டபோதுகூட எந்தத் தெய்வமும் வாளெடுத்துச்சென்று போர்புரிந்து அதைத் தடுக்க முனையவில்லை. மாறாக மனிதர்கள் சென்று போர்புரிந்து தடுக்க முனைந்தார்கள் அல்லது அழிந்த ஒன்றைப் பின்னர் தமக்காகப் புனருத்தாரணம் செய்துகொண்டார்கள்.

கோவில் இல்லாத ஊரில் குடியிருக்கவேண்டாம் என்று ஒளவையார் கூறுகின்றார். இதன் பொருளென்ன? அப்படி கோவில் இல்லாத ஊரில் இருக்குமொரு மனிதன் வாழவே முடியாமல் பயனற்றுப் போய்விடுவானாயென்ன. மனிதனுக்கு ஏற்படும் பிறப்பு அவன் தன் கர்மங்களைக் கழித்து தன்னை ஒரு உயர்ந்த ஆன்மாவாக மாற்றிக்கொள்வதற்காகவே ஏற்படுகின்றது. அப்படி ஒரு வாழ்க்கையைத் தானேதேடிவந்து பிறக்கும் மனிதனுக்கு அவனது நோக்கத்தினை யடைய உதவும் ஒரு உபாயமாகவே ஆலயங்கள் திகழ்கின்றன. அதனாலேயே ஒளவையார் அவர்கள் இப்படிக் கூறுகின்றார். ஒரு மனிதன் உயர்வதற்குத் தேவையான பல விசயங்களைக் கோவில்கள் செய்துதருகின்றது.

மக்களின் ஆன்மீகத் தேவைகளை மட்டுமல்லாது மக்களின் பொருளாதாரத் தேவைகள், மற்றும் பலலௌகீகத் தேவைகளையும்கூடப் பூர்த்தி செய்து வைக்கும் இடங்களாக அன்றைய அரசர்கள் ஆலயங்களை வடிவமைத்து அதற்கான கட்டமைப்பை ஏற்படுத்தி அதை நிர்வகித்து வந்திருக்கின்றனர் என்பதற்கு தஞ்சைப்பெருவுடையார் ஆலயம் ஒரு மிகப்பெரிய சான்றாகத் திகழ்கின்றது. அதுமட்டுமல்லாது கற்றுத்தெளிந்தோர்களும் கல்லாதவர்களும் சங்கமித்து ஒருவருக்கொருவர் தமது வாத விவாதங்களைப் பெருக்கி அறிவுப் பரிமாற்றம் செய்து ஆன்ம உயர்வுக்கு வித்திடுகின்ற அறிவுமையங்களாகவே இன்றளவும் ஆலயங்கள் திகழ்ந்து வருகின்றன.

இறைவனுக்குக் கோவில் கட்டச்சொல்லும் அதே ஆன்மீக தத்துவம் தான் இறைவன் எங்கும் இருக்கின்றான் என்றும் கூறுகின்றது அப்படி இருக்க அப்படிப்பட்டவனை நாம் ஏன் கோவிலுக்கு சென்று அங்கே கூறப்படுகின்ற சாஸ்திர சம்ப்ரதாயங்களை கடைப்பிடித்துத்தான் வணங்கவேண்டுமா?. நாம் நினைத்தால் வீட்டில் இருந்துகொண்டே அவனை நினைத்துக் கும்பிடுவதால் நமக்குப் பலன் கிடைக்குமா கிடைக்காதா? என்கின்ற கேள்விகள் நம்மில் பலருக்கும் சாதாரணமாக எழக்கூடியவையே. இறைவன் எங்கேயும் இருக்கின்றான் என்பது உண்மை. ஆனால் அதை நாம் எப்படி உணர்ந்திருக்கின்றோம் என்று நினைவு கூர்ந்து பாருங்கள். என்றோ எப்போதோ யாரோ சொற்பொழிவில் சொன்ன வார்த்தை மனத்தைத் தைத்தது உடனே மனம் அதை உணர்ந்து அடைந்து விட்டதுபோல நினைத்துக்கொண்டது. இது உண்மை அனுபவம் அல்ல நமது புத்திக்கு ஒரு புதிய தகவல் வந்து சேர்ந்திருப்பதன் அடையாளம். இதன்மூலம் இறைவன் எங்கும் இருக்கின்றான் என்பதை நம் அறிவு ஏற்றுக்கொண்டுவிட்டது அவ்வளவே அதனை அனுபவமாக நினைத்து நாம் நம்மை ஏமாற்றிக்கொள்ளக் கூடாது. பல சமயங்களில் இப்படி நாம் நமது அறிவினால் தெரிந்துகொள்கின்ற விசயங்களை அனுபவஞானமாக கற்பிதம் செய்து கொள்கின்றோம்.

பெரும்பாலும் நாம் சுயமாக சிந்திப்பதைவிடப் பிறரின் கருத்துக்களையே வங்கி அதைத் தாங்குகின்ற பாத்திரமாகவும் அதைப் பரப்புகின்ற ஊடகம் போலவும் செயல்படுகின்றோம். இதனால் நாம் எந்த நிலையில் இருக்கின்றோம் என்றும் இன்னும் என்ன செய்தால் நாம் முன்னேறமுடியும் என்றும் அறிந்துகொள்ள முடிவதில்லை. ஏனென்றால் நாம் நமக்குக் கிடைத்த அறிவு அனுபவமாக ஆகிவிட்டதா என்று ஆராய்ந்து தெளியவில்லை, அதனால் மனம் புரிந்துகொண்டதையே நாம் அனுபவமாகக் கற்பிதம் செய்துகொள்கின்றோம். இது எப்படி என்றால் அமெரிக்கா சென்றுவந்ததை பற்றி தினமும் படித்தும் கேட்டுக்கொண்டும் பலவருடம் கழித்த ஒருவன் ஒருசமயம் தான் அங்குச் சென்று வந்ததைப்போலவே பேசவும் நடக்கவும் அரம்பித்துவிடுவதைப்போல ஆகும்.

சுய அனுபவம் இல்லாத இவனுடைய இந்த நடவடிக்கை ஒருவேளை முதல்முறை அமெரிக்கா செல்பவர்களுக்கு பயன்படுமென்று அவனைப் பலரும் வந்து கலந்துபேசி தகவல்களைச் சேகரித்துச் செல்வதற்கு உதவுமே ஒழிய அவனுக்கு எந்த வகையிலும் பயன்படாது. இன்றைய காலகட்டத்தில் மக்களுக்கு அனைத்து ஆன்மீக விசயங்களும் ரகசியங்களும் வெளிப்படையாக எளிதில் கிடைக்கப்பெறுகின்றது அதனால் மக்கள் தாம் படித்தது அனைத்தையும் தான் அனுபவத்தில் உணர்ந்ததாக நினைத்துக்கொண்டு அந்த அனுபவத்தைப் பெறுவதற்கான உழைப்பைச் செய்யாமல் விட்டுவிடுகின்றார்கள். ஒரு விஷயம் நல்லது என்று தெரிந்ததும் உடனே அதை மற்றவர்களுக்கு எடுத்துச் சொல்லிவிட்டு தாம் அதைக் கடைப்பிடிக்கும் அக்கறை ஏதும் இல்லாமல் இருக்கின்றார்கள்.

                                           தொடரும் ......