7.ஆலயம் தொழுதல் சாலவும் நன்று பகுதி 3

இப்படி மனிதனிடத்தில் தான் குடியிருக்க இடம் வேண்டுமென்று இறைவன் மிகவும் பேராசை கொண்டான். அதனால்  அவன் மனிதனைப் படைக்கும் போது மனிதன் அதற்கு இடம் தருவானா என்று சந்தேகம் வந்தது எனவே திட்டமிட்டு இதயத்தை நான்கு அறைகள் கொண்டதாக படைத்தான். எப்படியும் மனிதன் தன் மனைவிக்கு ஒரு அறையையும் தன் குழந்தைகளுக்கு ஒரு அறையையும் சுற்றத்தார்களுக்கு நண்பர்களுக்கு ஒரு அறையும் கொடுத்து விடுவான் மிச்சமிருக்கின்ற ஒரு அறையை நிச்சயமாக தனக்கு கொடுப்பான் என்று நப்பாசை கொண்டான் ஆனால் அது நடக்கவில்லை. அந்த நான்காவது அறையிலும் காமம் பணம் புகழ் பொருள் மற்றும் இதர குப்பைகளை போட்டு நிரப்பி இறைவனின் ஆசையை நிரசையாக்கிவிட்டான் மனிதன். அதனால் பரவாயில்லை எங்காவது கோவிலை கட்டினாய் என்றால்அங்கு வந்திருந்து உனக்குச் செய்யவேண்டியதை செய்கின்றேன் என்று இறைவன் தனக்கு சமாதானம் செய்துகொண்டான்.

இப்படித் தன்னிடத்தில் இடங்கொடுக்காமல் இறைவனைத் துரத்திவிட்ட மனிதர்கள் தன்னில் இறைவனைக் காணும் ஆவல் மற்றும் முயற்சி இல்லாததாலும் அது மிகவும் கடினமான தியாகங்கள் நிறைந்த ஒரு முள்நிறைந்தப் பாதை என்பதாலும் அதற்கு மாற்றுவழியாக ஆறுதலாகக் கோவில் குளங்கள் என்று அலைந்து இறைவனின் அருளைப் பெற முயற்சி செய்துகொண்டிருக்கின்றார்கள்.

மனிதன் ஒன்றும் சாமானியமானவன் அல்ல அவன் தெரியாமல் ஒன்றும் இறைவனை ஓடிப்போ என்று தன்னில் இடம் கொடுக்காமல் துரத்திவிட்டு விட்டு கோவிலுக்கு அலைந்துகொண்டிருக்கவில்லை. தன்னிடத்தில் இருக்க இடம் கொடுத்தால் அந்த இறைவன் என்ன செய்வான் என்று அவனுக்குத் தெரியும் அதனால்தான் அவன் இறைவன் இருக்க இடம் இல்லாதவாறு தன் இதயத்தில் அனைத்துக் குப்பைகூளங்களையும் போட்டு அரங்கம் நிறைந்தது (housefull board) என்று எழுதிவைத்து இனி இங்கு உனக்கு இடமில்லை என்று சொல்லிவிட்டு உள்ளக் கதவை மூடிவிடுகின்றான். ஏன் இப்படி மனிதன் பயப்படுகின்றான் என்றால் இறைவன் இடத்தைக் கொடுத்தால் மடத்தைப் பிடிப்பான். அவனுக்கு ஒரு அறையைக் கொடுத்தால் கூடபோதும் வந்து உட்கார்ந்துகொண்டு அவன் போடுகின்ற சட்டதிட்டங்களும் கொடுக்கின்ற தொல்லைகளும் தாங்கமுடியாது. அப்படி அவனுக்கு ஒரு சிறு இடம் கொடுத்தாலும்கூடப் போதும் அவன் மற்ற அறைகளில் உள்ளவர்களை அங்கிருந்து விரட்டியடித்துத் தானே அனைத்தையும் ஆக்கிரமித்துக் கொண்டு ஆட்சி செய்ய ஆரம்பித்து விடுவான்.

எறும்புப்புற்றில் பாம்பு நுழைந்துவிட்டால் அதன்பின்னர் அங்கு எறும்புகள் வாழமுடியாது. இப்படி இடம் கொடுத்து ஏமாந்தவர்கள்  தெருவில் பரதேசிகளாக திரிவதை பார்த்து பார்த்துத்தான் மனிதன் பயம்கொண்டு இறைவனை தன்னிடத்தில் சிறிதளவுகூட ஒண்டவிடுவதில்லை. மனிதனுக்குத் தெரியும் யார் இந்த அவஸ்தைகளெல்லாம் படுவது அதற்குப்பதில் எல்லா அறைகளிலும் எதாவது போட்டு நிரப்பிவிட்டால் அவர்கள் நமக்குத் துணையாகவும் விசுவாசமாகவும் இருப்பார்கள் என்று நினைக்கின்றான். இறைவனுக்கு இடம் கொடுத்தால் அனைத்தையும் பிடுங்கிக்கொண்டு நம்மைத் தெருவில் நிறுத்திவிடுவான் என்று பயம்.

அதனால் மனிதன் இறைவனுடன் ஒரு சமாதான ஒப்பந்தம் ஏற்படுத்திக்கொண்டான். இறைவா மிகவும் பேராசைபடாதே என்னிடத்தில் இடமில்லை உனக்கு ஆனால் கவலைப்படாதே உனக்கு வேறு ஒரு இடம் ஏற்பாடு செய்கின்றேன் என்று கோவிலை கட்டிவைக்கின்றான். இப்படி நம் அனைவராலும் ஒட்டுமொத்தமாக விரட்டப்பட்ட இறைவன் வேறு வழிதெரியாமல் எங்கோ ஆலமரத்தடியிலோ அரசமரத்தடியிலோ உட்கார்ந்துகொண்டு வெயில் மழையென்று பாராமல் புலம்பிக் கொண்டிருக்கின்றான்.

என்றாவது மனிதன் தன்னைத் தேடி வருவான் என்று ஏங்கிக் காத்திருக்கின்றான். அப்படிக் காத்திருக்கும்பொழுது இறைவனுக்கு ஒரு எண்ணம் தோன்றுகின்றது மனிதனுக்கு எதைச்செய்தால் தன்னை நாடிவருவான் என்று முதலில் இன்பங்களையும் வசதி வாய்ப்புகளையும் கொடுக்கின்றான் அவை அனைத்தையும் வாங்கிக்கொண்ட மனிதன் அதுஅனைத்தும் தன் புண்ணியத்தாலும், நல்லெண்ணங்களாலும், தனத்துக்கடுமையான உழைப்பினாலும் தனக்குக் கிடைத்த வெகுமதி என்று இறுமாந்து மேலும் தலைகால் புரியாமல் ஆட ஆரம்பிக்கின்றான். அகங்காரம் அவன் கண்ணை மறைப்பதால் ஒருசமயம் அவன் ஆட்டம் தவறி விழுந்து தனக்குத்தானே துன்பத்தை ஏற்படுத்திக்கொள்கின்றான். உடனே அவன் இறைவனைநோக்கி “ இறைவா உலகத்திலேயே எனக்கு மட்டும் ஏன் இவ்வளவு துன்பம் இந்தச் சோதனை என்னை ஏன் கைவிட்டுவிட்டாய் என்று கதறுகின்றான்”.

இறைவனுக்கு மனிதன் தன்னை நினைக்க ஆரம்பித்துவிட்டான் என்று ஒருவகையில் சந்தோசம். ஆனாலும் சரி எதனால் தன்னை நினைத்தான் துன்பம் வரும்போது தானே, அப்போது அவனுக்குத் துன்பமே நிறைந்திருந்தால்தானே தன்னை நினைப்பான் இதைசீக்கிரம் சரிசெய்துவிட்டால் அவன் மறுபடியும் தனது பழைய வாழ்க்கையைத் தொடருவான் தன்னக்க் கண்டுகொள்ள மாட்டான் என்று கேட்டும் கேட்காமலும் இருந்துகொள்கின்றான். ஒரு சமயம் மனிதனின் மனம் தன்தவற்றை நினைத்தும் இறைவனை நினைத்தும் வருந்தும்போது இந்தத் துயரங்களில் இருந்து விடுபடுவதற்கான வழிகளை இறைவன் அவனுக்கு ஏற்படுத்திக் கொடுக்கின்றான். இதைபுரிந்துகொண்ட சிலர் தனக்கு இன்பம் வரும்போது இறைவனை நினைக்க அரம்பித்துவிடுவதால் அவர்களுக்கு மேலும் இன்பங்களையும் தனது பாதுகாப்பையும் கொடுக்கின்றான்.

சரி இப்போது நடைமுறை வாழ்க்கைக்கு வருவோம். ஒருவன் இறைவனை ஆலயத்திற்குச் சென்று வழிபடுவதற்கும் வீட்டில் இருந்து வழிபடுவதற்கும் என்ன வித்தியாசம். மாட்டின் உடம்பெல்லாம் ரத்தம் இருக்கின்றது அந்த ரத்தமே பாலாக மாறுகின்றது. ஒருவன் பாலை பெறவேண்டுமென்றால் மாட்டின் கொம்பைப் பிடித்து இழுத்தால் வராது மடியைப் பிடித்து இழுத்தால் தான் வரும். ஆலயம் என்பது இறைவனின் அருள் என்கின்ற பாலை தருகின்ற மடி போன்றது. பால் வேண்டுமென்பவர்கள் அங்குச் சென்று பாலைக் கரந்துகொள்ள வேண்டியதுதான் ஆலயம் செல்ல முடியாதவர்கள் வீட்டிலே பூஜை அறையை வைத்து வணங்கிக்கொள்வதுவும் ஆலயத்தைக் கடக்கும்போது மனத்தால் கோபுரத்தை பார்த்து வணங்கிக்கொள்வதுவும் புண்ணியம் தருகின்ற செயலே.

     

 கோபுரத்தரிசனம் பாபவிமோசனம்.

இங்கே கோபுரத்தரிசனம் என்கிற தத்துவம் வேறு. இதைகோவில்களில் உள்ள கோபுரத்தை பார்த்த உடன் பாபவிமோசனம் அடைகின்றோம் என்று தவறாக அர்த்தம் கொண்டுவிடக்கூடாது. இறைவன் வாழும் இடத்தைத் தரிசனம் செய்தால் ஒருவனுக்கு பாபவிமோசனம் கிடைக்கின்றது என்பதே இதன் உண்மைப்பொருள்.

ஆலயம் என்பது சாதாரண மனிதர்களுக்கு மட்டுமல்லாது யோகிகளும் ஞானிகளும் சித்தர்களும் சங்கமிக்கும் ஒரு ஆற்றல் மையமாகவும் விளங்குகின்றது. மற்றொரு பக்கம் ஒருவனது முன்வினை கர்மாக்களை களைவதற்கு உதவும் இடமாகவும் விளங்குகின்றது. இப்படித் தன்னில் இறைவனைக் தரிசித்த சித்தர்களும் தவசிகளும் முனிவர்களும் வருகைதந்து அவர்களது பாதம்பட்ட ஆலயங்களை ஒருவன் சென்று வலம் வரும்போது அவர்களது பாதங்களில் இருந்து ஆலயங்களில் பதிந்த அருட்சக்தி ஆலய வழிபாடு செய்பவர்களுக்குள் பாய்ந்து அவர்களையும் நல்வழிப்படுத்தி இறைவனை நோக்கித் திருப்புகின்றது. தேவாரம் பாடிய நால்வரும் இறைவனின் கட்டளைப்படி ஒவ்வொரு கோவிலாக சென்று பாடி அந்தத் தலத்தின் மகிமையை மக்கள் உணரும்படி செய்திருக்கின்றார்கள்.

இப்படி கோவிலுக்கு சென்று வருவதனால் நமக்குக் கிடைக்கும் பலன்கள் ஆயிரம் இருந்தாலும் கோவிலுக்கு சென்றுவருவதாலேயே நமக்கு முக்தி கிட்டிவிடும் என்று நினைத்து நம்மை நாமே ஏமாற்றிக் கொள்ளக்கூடாது. ஏனெனில் முக்திக்கானவழி கோவிலில் நாம் செய்யும் வழிபாட்டோடு நின்றுவிடுவதில்லை. மாறாக அது அங்கே துவங்குகின்றது என்றுமட்டுமே சொல்லலாம். அதனால் கோவிலுக்கு சென்று வருவது ஒருபுண்ணிய காரியம் மற்றும் நமது இயம நியம பழக்க வழக்கங்களை நெறிப்படுத்தி இறைவனை நோக்கித் திருப்பும் ஒரு முயற்சியேயாகும். இறைவனுடன் நட்புத்தொடர்பு ஏற்படுத்திக்கொள்கின்ற முயற்சிக்காக ஒருவன் கோவிலுக்கு செல்வதுவும், தனக்கு வேண்டியதை கேட்பதற்காக மட்டும் கோவிலுக்கு செல்வது என்பதுவும் வேறுவேறு. அதனால் அவை தருகின்ற பலன்களும் வேறுவேறாகத்தான் இருக்கும். அப்படி எந்த ஒரு உயர்ந்த அனுபவத்தைப் பெற ஒருவன் இவ்வளவு தியாகங்களும் சிரமங்களும் அடைந்து இறைவனோடு தொடர்பு ஏற்படுத்திக்கொள்ள முனைகின்றான் என்று பார்ப்போம்